Inzichten over brede welvaart, sufficiëntie en postgroei

Het is prachtig dat het concept brede welvaart aan een opmars bezig is, maar hoe voorkomen we dat het een lege huls wordt? Dat is een vraag die steeds meer beleidsmakers terecht stellen. Het concept selectieve groei kan de bredewelvaartagenda op koers houden.

Kunnen de armoede én de uitstoot van broeikasgassen in het mondiale Zuiden tegelijk omlaag worden gebracht? In juli verschenen twee analyses: volgens De Correspondent kan het, volgens The Economist niet. Wie heeft er gelijk?

Er klinkt regelmatig kritiek op het postgroeiparadigma. En dat is prima. Het toont aan dat postgroei uiterst relevant is. Bovendien staat postgroei wetenschappelijk sterk. Dit is het abcd van postgroei.

“Economische groei is nodig om groene energie op te schalen”, luidt een veelgehoorde redenering. Wetenschappelijk onderzoek bewijst het tegendeel: economische groei vertraagt de energietransitie. Dat zit zo: een economie die groeit kent een hoger energieverbruik dan een economie die niet groeit. Daardoor zijn meer investeringen in groene energie nodig die we willen financieren uit...

“Zonder groei stort een economie in, toch?” Nee, zegt de meest gezaghebbende theorie over groei. Nee, zegt ook de bedenker ervan, Nobelprijswinnnaar Robert Solow, onlangs nog (👇). Kortom, laat je niet langer intimideren door ongefundeerde onheilsboodschappen en spreek je uit: stoppen met groei is goed voor mensen en voor de aarde en is wel degelijk compatibel met een stabiele economie...

Is het je wel eens opgevallen dat in klimaatscenario’s in 2050 nog steeds sprake is van gigatonnen uitstoot van broeikasgassen? Welke aannames zitten er achter netto nul? En zijn die realistisch?

In maart verscheen een langverwacht beleidsonderzoek van het Rijk met extra maatregelen om de klimaatdoelen te halen. De cruciale vraag is: is dit pakket met extra klimaatmaatregelen vooruitstrevend genoeg?

Het is nauwelijks in het nieuws geweest, maar wél van groot belang: in 2022 is wetenschappelijk vastgesteld dat de hoeveelheid toxische stoffen die de aarde aankan, is overschreden. Het is alweer de zesde (!) van de negen planetaire grenzen die is overschreden. Er is daarom meer aandacht nodig voor emissies van toxische stoffen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit: deze maand verscheen voor het eerst in 40 jaar (!) postgroei in een scenario van een adviesorgaan van de landelijke overheid. Het ‘Groen land’ scenario van het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) is namelijk expliciet gebaseerd op postgroeiprincipes.

“We doen wat we kunnen”, is vaak de bestuurlijke reactie als Nederlanders aandringen op ambitieuzer klimaatbeleid. Maar, in hoeverre is dat zo? Hoe streng is ons klimaatbeleid vergeleken andere landen?